ВЕДАГОНЫ

Паўднёвыя славяне так звалі нябачных духоў, спадарожных людзям да смерці. Падчас сну яны зыходзяць з чалавека і ахоўваюць яго маёмасць ад злодзеяў, а жыццё - ад непрыяцеляў ці іншых, ліхіх, ведагонаў.

Паміж сабою гэтыя духі б’юцца, і калі ў бойцы ведагон забіты, то і чалавек, гаспадар яго, неўзабаве памірае.

У Беларусі дагэтуль вераць, што кожны хлопчык атрымлівае пры нараджэнні сястрыцу - сорку, а кожная дзяўчынка - братку, брацека, якія ахоўваюць іх ад няшчасцяў і спакус.

Паколькі людзі заўсёды наравяць благія свае ўчынкі і падахвочванні неяк апраўдаць, то і прыпісваюць іх гэтым духам, якія тое ж самае, што ведагоны старажытных славян.

Крыніца: http://ugabuga.ru/view_slav_mif.php?id=30

ВЕДАГОНІ

ВЕДАГОНІ - душы, якія жывуць ў целах людзей і жывёл, і ў той жа час дамавікі геніі, што засцерагаюць радавую маёмасць і жыллё. Кожны чалавек мае свайго ведагоня; калі ён спіць, ведагонь выходзіць з цела і ахоўвае прыналежную яму маёмасць ад злодзеяў, а яго самога ад нападу іншых ведагоней і ад чароўных чар.

Калі ведагонь будзе забіты ў бойцы, то чалавек ці жывёла, якому ён прыналежаў, неадкладна памірае ў сне. Таму калі здарыцца ваяру памерці ў сне, то распавядаюць, быццам ведагонь яго біўся з ведагонямі ворагаў і быў забіты імі.

У сербаў - гэта душы, якія сваім палётам вырабляюць віхуры. У чарнагорцаў - гэта душы нябожчыкаў, дамавікі геніі, якія засцерагаюць жыллё і маёмасць сваіх крэўных сваякоў ад нападу злодзеяў і чужародных ведагоней.

"Вось, ты шчаслівы заснуў, а твой Ведагонь выйшаў мышшу, блукае па свету. І куды толькі не заходзіць, на якія горы, на якія зоркі! Пагуляе, усяго наглядзіцца, вернецца да цябе. І ты ўстанеш раніцай шчаслівы пасля такога сну: баечнік казку складзе, спявак песню праспявае.

Гэта ўсё Ведагонь табе наказаў і наспяваў - і казку і песню" (А.М. Рэмізаў. «К Моою-Океану»).

Крыніца: http://supercook.ru/slav/slov-mif-13.html