ЛЮБМЕЛ.

Бог шлюбу, у гонар якога ў Мінскай І Віцебскай губернях ладзілі абрад. У дзень вяселля апраналі прыгожага хлопчыка 10 – 12 гадоў у белую кашулю з прыгожым поясам, абувалі ў чырвоныя боты ці чаравікі, на галаву надзявалі вянок з чырвоных кветак ці накшталт вянка чырвоны завой, прыбіраючы яго такім чынам у Л.

Падобным чынам сяляне са свайго асяроддзя выканаўцу на ролю той ці іншай міфічнай істоты. Пераапрануўшыся ў адпаведную вопратку, стваралі патрэбны персанаж, які станавіўся цэнтрам абраду (Лёля, Куст, Русалка, Шчадрэц, Ярыла ды інш.). Разам з бацькамі жаніха і нявесты Л. сустракаў маладых, даруючы ім мядзяныя манеты ў чырвонай хустачцы.

Тыя кланяліся яму4 і, првёўшы пад рукі ў пакой, садзілі Л. поруч з сабою на ганаровае месца. Ён частаваў іх віном і закускаю. Вобраз Л. згадваецца і ў вясельных песнях:

“Прыгожая ты, красачка,   

Уселася з Любмелам.   

Бадай жа ён табе, матачка   

Даў долю з тваім мілым”.

Калі маладыя ішлі ў камору на першую шлюбную ноч, Л. разуваў жаніха, а ў чаравікі нявесты клаў медзяныя грошы, якія лічыліся святым дарам і абяцаннем кахання. Разлад сямейнага кахання адбіўся ў прымаўцы “Любмелевы грошы згубілі”. Л. у беларускай міфалогіі выступае аналагам старажытнагрэцкаму Гіменэю.

Крыніца: http://rv-blr.com/dictonary/view/3263