ЕЎЛІЦКАЯ ПРОШЧА
Вёска Еўлічы Слуцкага раёна.
Спадзяёмся знайсці тут вельмі папулярную на пачатку XX стагоддзя Еўліцкую прошчу. Як узнікла тая прошча, напісаў А. Сержпутоўскі ў кнізе «Прымхі і забабоны беларусаў-палешукоў» (1930). Жыла ў Еўлічах дзяўчынка 8—9 гадоў ад роду. Гуляла яна з дзецьмі на загуменні, паглядзела угору і кажа, што бачыць там Багародзіцу.
На другі дзень паўтарылася тое ж. Збегліся людзі, і дзяўчынка сказала, што Маці Божая загадвае паставіць на тым месцы крыж, бо там будзе царква. Адзін чалавек зрэзаў вішню, расшчапіў нажом трэсачку, зрабіў крыж і ўваткнуў яго ў зямлю на тым месцы, дзе стаяла дзяўчынка. I пайшлі на гэтае месца людзі, прыносілі палатно, воск, воўну, лён ці нешта іншае. Назбіралася шмат людзей, і ўсім Бог даў палёгку. Але праз некалькі дзён дзяўчынка захварэла і памерла.
Перад смерцю яна сказала, быццам Багародзіца кліча яе да сябе на неба. І людзі яшчэ больш началі хадзіць на прошчу. Збудавалі там цэркаўку, кожную першую нядзелю туды прыязджаў служыць поп. Побач стаялі 4 крыжы. Мы ехалі ў Еўлічы з надзеяй убачыць хоць крыж на месцы знакамітай прошчы.
Але аказалася, што цяпер там нічога няма. Не ўсе людзі і памятаюць прошчу. Вера Марцінчык, 1940 года нараджэння, пацвердзіла, што раней на прошчу сыходзілася пешшу шмат людзей, нават здалёк. Паломнікі спыняліся ў хатах вяскоўцаў на 2— З дні, звычайна на галоўныя рэлігійныя святы. Бяздзетныя маліліся за нараджэнне нашчадкаў, бацькі за здароўе дзяцей.
Быў такі выпадак: з Урэчча прыйшла жанчына з немаўляткам на руках. Трое дзяцей у яе да гэтага памерла, і яна прасіла Божую Маці, каб засталося ў жывых чацвёртае дзіця.
Сама Вера Макараўна памятае толькі крыжы на адкрытым месцы за вёскай. У 1960-я гады, на чарговай хвалі барацьбы з рэлігіяй, крыжы знеслі, прошчу зааралі і засеялі поле. Цяпер у вёсцы мала хто памятае, што яна і была. Зноў не збераглі, не адстаялі сваю святыню. Сумна...
Крыніца: http://pawet.net/library/history/bel_history/dk/29/'Ад_прадзедаў_спакон_вякоў_нам_засталася_спадчына...'.html