БЕЛЫ

У традыцыйнай культуры беларусаў адзін з найбольш пашыраных колераў. Нароўні з чырвоным і чорным ён складае асноўны спэктар каляровай сымволікі ў міфапаэтычнай мадэлі сьвету. Белы колер надзвычай шырока ўжываўся ў народных строях, у вырабах ткацтва, у аздабленьні ці ўпрыгожаньні чырвонага кута і зоны адпачынку ў космасе сялянскай хаты, у рытуальна маркіраваным адзеньні асноўных удзельнікаў абрадавай дзеі, напрыклад нявесты або нябожчыка.

Існуе некалькі падыходаў да трактоўкі сымволікі белага колеру ў народнаЙ культуры. Асобныя этнакультуролагі сьцьвярджаюць, што белы колер варта атаясамліваць з чысьцінёй, дзявоцкасьцю, сьвятасцю. У замовах сымвалам Багародзіцы ёсьць белае покрыва, якім яна выратоўвае людзей ад вайны, эпідэмій, мору.

Разам з тым аналіз шматлікіх рытуальных кантэкстаў паказвае, што белы колер выступае як апазыцыя чырвонага, які сымвалізуе жыцьцёвы пачатак, нараджэньне і статуснае перанараджэньне. У такім разе становіцца зразумелым, што белы колер можна трактаваць як сымвал смутку, жалобы, гора, сьмерці, трансфармацыі, пераходу ў іншы стан, іншы план існаваньня, сымвал дарогі з аднаго сьвету ў іншы.

У міфапаэтычным сэнсе слова – гэта сымвал бязьмежнасці, вечнасьці Сусьвету. У некаторых мясьцінах Магілёўшчыны, напрыклад у Бялыніцкім раёне, захаваўся звычай: людзі, якія ідуць на пахаваньне або на жалобны стол, павязваюць на левую руку белую хустачку.

Крыніца: http://rv-blr.com/dictonary/view/111