ДАЛІНА

Жыў сабе вельмі багаты чалавек, але такі ўпарты, што хоць ты яму здымі галаву, а ён усё стаіць на сваім. Яшчэ з маленства прывык ён за кожным словам гаварыць: «даліна яго вазьмі». Пакуль ён быў яшчэ падлеткам, то гэта яму даравалі і людзі, і Богі.

А як вырас ды стаў гаспадаром, то людзі пачалі яму казаць, што гэта нядобра, што ад гэтага можа быць шкода. А ён і слухаць не хоча. Пачаў ён сам правіць гаспадаркай.

Перш-наперш пачаў запрагаць каня, але, ведама, не ўмеючы, круціць каня то цераз адну, то цераз другую аглоблю, а ніяк не можа яго як трэба ў аглоблі завесці.

— Тпру, даліна цябе вазьмі! — крыкнуў ён на каня.

А той брык, ды і ногі выпруціў. Мабыць, трапілася такая ліхая часіна. Няма чаго рабіць, запрог ён другога каня ды на ім і выцягнуў дохлага на даліну за выган. Назаўтра штось позна пастух не займаў кароў, дык адна з іх, самая лепшая, пераскочыла цераз плот у агарод.

Убачыў гэта ён і крычыць:

— Даліна цябе вазьмі, ваўкарэзіна! Ты гэта куды 7 залезла?

Выгнаў ён тую карову і прагнаў на пашу. Толькі вось як сталі палуднаваць, бяжыць пастушок ды і кажа, што тую карову расперла, бы гору. Кінуўся ён туды, аж тым часам з каровы і духі выйшлі.

«3 чаго б гэта?» — пытае ён людзей.

А тыя кажуць:

«Можа карова плюшны наелася, а можа і з таго, што ты кажаш за кожным словам: «даліна вазьмі», вось яна і бярэ».

Не хоча ён таго і слухаць, а ўсё не кідае свае пракляцце. Зусім заняпала гасцадарка, бо звяліся каровы, прапалі коні, падохлі свінні, а ён яшчэ рызыкуе ды кажа:

— Ну, што гэта за жытка, даліна яе вазьмі. Толькі ён тое прамовіў, як сарвалася паліца, ды цюк яго рубам па галаве. Ён і памёр на месцы.

Пахавалі яго людзі і пачалі з тых часоў яшчэ больш сцерагчыся праклёнаў далінаю, бо яна вельмі паслухмяная: чуць толькі скажаш, як яна тут цябе ўжо і цягне

Крыніца: http://mifijslavyan.ru/stories4/100.htm