ЛЮЛЬКА 1

Выраб, прызначаны для курэння тытуню. Лакальная назва піпка. Рабілі з дрэва, гліны, металу, косці, каменю ў выглядзе галоўкі з чашкай для тытуню і цэўкі з гняздом для цыбука. На Беларусі вядома з канца 16 ст. (адначасова са з’яўленнем тытуню). Л. падбіралі пад асабісты густ, характар і звычкі.

Адсюль павышаная патрабавальнасць да яе ўнікальнасці, да выяўлення яе мастацкіх якасцей матэрыялу, з якога яна зроблена, колеру, фактуры. Л. рабілі з керамічных мас: чырвонай і белай гліны, фаянсу, паўфаянсу, мяккага і цвёрдага фарфору.

Л. багата аздаблялі рэльефным геаметрычным і раслінным арнаментам, аб’ёмнымі выявамі чалавека і жывёл, жанравымі сюжэтамі; часам кераміку спалучалі з каштоўнымі пародамі дрэва, металічнымі аправамі, накрыўкамі, ланцужкамі.

Крыніца: http://rv-blr.com/dictonary/view/16806