ПАЛІЦЬ ЗІМУ
Рытуальныя вясновыя святы паўсюдна пачыналіся спальваннем пудзіла зімы. На высокіх погорках, за сёламі, моладзь разводзіла агні, на якіх "палілі зіму": спальвалі ільняное "Мелле", якога было дастаткова ў кожным двары пасля апрацоўкі лёну, старой вопраткi і абутку, і проста старыя непатрэбныя рэчы. Каля агню гулялі ў розныя гульні - даганялкі, квач, фанты.
Таксама моладзь пераскоквала праз агонь, для таго, каб пазбавіцца ад усяго дрэннага, ад хвароб і ад прысутнасці зімы ў душы, ад дэпрэсіі. Гэты агністы абрад мае шмат агульнага з масленічнай абраднасцю і Купалы.
Што і нядзіўна, бо Масленіца прыпадала на пачатак года і супадала з вясновым сонцастаяннем, Купала жа адзначаецца таксама ў гонар сонцастаяння, але толькі летняга.
Паралельна са скокамі праз агонь, які прадстаўляў сабой вобраз цяпла і сонца, маладыя людзі спявалі "песні - вяснянкі":
Благаславі, Маці,
Вясну гукаць, у-у!
Вясну гукаць,
цеплага лета
Дажджа ..., у-у!
Дажадаць.
-Ой, вясна, вясна Вясняна ..., у-у!
Крыніца: http://www.usebelarusy.by/be/content/vytoki/24445/24456/25416