ІГОЛКА, ГОЛКА

Згадкі пра І. выяўляюць сувязь яе з ідэяй руху і адпаведна з матывам кантакту з тым светам. І. уваходзіла ў склад пасагу, што акрамя утылітарных намераў звязвала яе з ідэяй паспяховага стварэння, “сшывання” новай сям’і.

У аказіяльнай і купальскай абраднасці беларусаў І. знайшлі выкарыстанне ў выпадках выяўлення так званых “малочных” чараўніц (гл. Ведзьмы малочныя) і помсты ім – дзеля гэтага працэджвалі малако праз цадзілку з уторкнутымі ў яе І. і кіпяцілі іх.

У дачыненні да выкарыстання І. існавалі пэўныя рэгламентацыі. Так, трэба было пільнавацца, каб не пакалоць кагосьці І. ці нечым іншым вострым на Каляды, бо можа нарадзіцца двухгаловае дзіця. Гэтаксама ў “крывыя” калядныя вечары трэба было наагул устрымлівацца ад шытва.

Крыніца: http://rv-blr.com/dictonary/view/2062

ІГОЛКА.

Іголка ў народных міфалагічных уяўленнях служыла прадметам-засцерагальнікам. Менавіта, гэта тычыцца яе уласцівасці “калоцца” і не падпускаць да сябе “нечысць”.

“Калі адпраўлялі у армію хлопцаў, абезацельно ў шапку ўсадзяць іголку, каб ад яго адколваліся няшчасці. Стрыгуць, а затым ушываюць гэтую іголку”* [3]. “…коб молодого ніхто не назурочыў, то яму ззаду к пінжаку, на шыі, прычаплялі іголку з краснаю ніткаю”* [1].

“Для того, чтобы человек нехороший не заходил, плохого не сделал, то нужно воткнуть иголку в дверь. Пришла тётка Акулина (а у нас отелилась корова) и попросила соли. А иголка-то была воткнута, и она полдня сидела, не могла выйти из дома. “Ну ладно, тёть Марь, вытащи иголку, я уйду”, - сказала-то тётка Акулина” [4, с. 248].

Крыніца: http://nashkraj.info/content/view/638/114/