ДЗЕДАВІЦА

ГАЛАШЭННI
Меню сайту
Форма уваходу
Пошук
Сябры сайту
  • Официальный блог
  • Сообщество uCoz
  • FAQ по системе
  • Инструкции для uCoz
  • Статыстыка

    Анлайн усяго: 1
    Гасцей: 1
    Карыстальнікаў: 0

    ГАЛАШЭННI

    Адной з самых важных складовых частак пахавальнага абраду i абрадаў, звязаных з ушанаваннем продкаў, з'яўляюцца галашэннi па памерлых – жанр, якi ўвабраў у сябе жалобу ўсiх пакаленняў людзей з нагоды бяды – смерцi роднага чалавека.

    Галашэннi былi пабудаваныя на дыялагiчнай аснове. Сваякi памерлага звярталiся да яго з рытарычнымi пытаннямi-зваротамi:

    на каго ж ты нас пакiнуў?

    Чаму не возьмеш нас з сабой?

    Як нам надалей жыць без цябе?

    «А мая мамачка, а мая мiлая,

    А прабачай мяне, што я рэдка цябе адведвала.

    Я ж далёкая, я ж адзiнокая, з малымi дзеткамi.

    А мая мамачка, чаму ж ты не адзываешся?»

    Унiкальнасць галашэнняў была ў тым, што яны дапамагалi l чалавеку хаця б на некаторы момант выплеснуць негатыўныя эмоцыi i тым самым ураўнаважвалi псiхалагiчны стан i таго, хто галасiў, i тых, хто прысутнiчаў побач.

    Аднак у той жа час у народнай культуры iснавалi так званыя l залатыя правiлы. Напрыклад, тыя, хто галасiлi, добра ведалi, што рабiць гэта можна з вызначанай перыядычнасцю.

    Iнакш гэта можа дрэнна ўплываць на псiхалагiчны стан людзей. Акрамя гэтага, iснавала строгая забарона галасiць пасля l захаду сонца.

    У народзе iснавала глыбокая перакананасць, што ўсе слёзы, якiя будуць выплаканы паслы захаду сонца, памерлы будзе насiць за плячыма ў вялiкiм мяху або апынецца замест нябёсаў у падзямеллi.

    Аўтар: Аксана КАТОВIЧ, Янка КРУК, «Звязда».

    Крыніца: http://www.belarustime.ru/belarus/nativeword/e3a35c1188ea22d4.html

    ЖАЛОБА ЎСІХ ПАКАЛЕННЯЎ

    Галашэнні. Адной з самых важных складовых частак пахавальнага абраду і абрадаў, звязаных з ушанаваннем продкаў, з’яўляюцца галашэнні па памерлых — жанр, які ўвабраў у сябе жалобу ўсіх пакаленняў людзей з нагоды бяды — смерці роднага чалавека.

    l Галашэнні былі пабудаваны на дыялагічнай аснове. Сваякі памерлага звярталіся да яго з рытарычнымі пытаннямі-зваротамі:

    на каго ж ты нас пакінуў?

    чаму не возьмеш нас з сабой?

    як нам надалей жыць без цябе?

    “А мой ты татулечка, а мой ты родненькі!

    А як ты нас пакідаеш, няшчасных i бедных сіротачак?

    Як ты жыў, то ты за нас, бедных, заступаўся да за нас занімаўся,

    А хто цяпер за нас, бедных сіротачак, займецца да заступіцца?”

    “А мая мамачка, а мая мілая,

    А прабачай мяне, што я рэдка цябе адведвала.

    Я ж далёкая, я ж адзінокая, з малымі дзеткамі.

    А мая мамачка, чаму ж ты не адзываешся?”

    “Яблачка мае недаспелае, ягадка мая недазрэлая!

    Дзетанька мае міленькае, дзетанька мае любенькае!

    Лісточак мой зялёненькі, цвяточак мой чырвоненькі!

    Без пары ты адпадаеш, а мне пячаль пакідаеш”.

    * Унікальнасць галашэнняў была ў тым, што яны дапамагалі чалавеку развітацца з негатыўнымі эмоцыямі і тым самым ураўнаважвалі псіхалагічны стан і таго, хто галасіў, і тых, хто прысутнічаў побач.

    * Аднак у той жа час у народнай культуры існавала строгая забарона галасіць пасля заходу сонца.

    У народзе існавала глыбокая перакананасць, што ўсе слёзы, якія будуць выплаканы пасля заходу сонца, памерлы будзе насіць за плячамі ў вялікім мяху або апынецца замест Нябёсаў у падзямеллі, дзе цёмна і непрыемна.

    Крыніца: http://www.ng.by/ru/issues?art_id=20333




    Copyright MyCorp © 2024
    Конструктор сайтов - uCoz