КАШУЛЯ

Першыя дні дзіця загортвалі ў пялюшкі, К. яму апраналі ў рытуальна вылучаны момант – на хрэсьбіны. Да года К. звычайна шылі са старой тканіны (што ўвасабляла ідэі пераемнасці), і толькі пасля першага падстрыжэння дарылі новую сарочку.

Відавочна, К., якая прылягае да цела, з’яўляецца правадніком яго звышнатуральных ці патаемных уласцівасцяў і таму можа ўбіраць у сабе тыя ці іншыя якасці чалавека, да прыкладу, хваробу ці знясіленне.

Адсюль выкарыстанне К. у народнамедыцынскай практыцы: яе раздзіралі падчас прыступаў радзімцаў; пры начніцах вешалі кашульку дзіцяці каўняром уніз; адзенне хворага чалавека працягвалі праз адтуліну ў дрэве ці наагул спальвалі.

У асобных медыцынскіх маніпуляцыях актуалізаваўся матыў “вывернутасці”, што на рытуальным роўні ўвасаблялася ў апрананне вывернутай К.

Наагул выварочванне К. актуалізавалася ў сітуацыях кантакту з “тым” светам, да прыкладу, у лесе, дамагаючыся схільнасці Лесавіка, выварочвалі К. ці апраналі яе задам наперад. Усё гэта сцвярджала ідэю перавернутасці проціпастаўленай сферы.

Дарэчы прыгадаць, што К. уваходзіла ў шэраг ахвяраў міфічным персанажам – Лесавіку, русалкам, а каб ператварыць ваўкалака ў чалавека, рэкамендавалася зняць уласную К., адным махам разадраць яе і кінуць да ног ваўка.

Мелі значэнне ў традыцыйнай культуры і правілы нашэння К., яе вывешванне, раздзіранне, перадача іншым і да т. п.

Крыніца: http://rv-blr.com/dictonary/view/2552