НАПАСЦЬ

Вёз чалавек у горад пшаніцу прадаваць. Сустрэлася яму па дарозе баба з кавальскім молатам на плячы.

I просіць жаласліва:

— Падвязі, чалавеча, мой молат.

— Добра, падвязу. Укінула баба молат на воз, а сама побач пешкі ідзе.

Потым пытаеца:

— Скажы, гаспадарыку, а ці молішся ты Богу ад злой напасці?

— Навошта мне маліцца? — здзівіўся чалавек.

— Яна і так да мяне не прычэпіцца.

— А ты маліся, дзетка, — няўхвальна заківала галавой старая, — бо пашкадуеш, што не маліўся… Сказала так і залезла на воз. Едуць далей. Пад’язджаюць да горада, баба зноў пра сваё:

— А чаму ты не молішся ад напасці? Маўчыць чалавек, а сам сабе думае: «Што з дурною бабаю гаманіць…» Яна ж не сунімаеца, зноў са сваім пытаннем лезе. Так дапякла, аж чалавек прыгразіў:

— Сядзі, калі сядзіш, бо папру з воза! Нарэшце прыехалі на кірмаш. Выпраг гаспадар коні, паставіў каля воза, сена падкінуў. А баба не злазіць, сядзіць на мяхах з пшаніцай.

— Бяры свой молат ды ідзі, куды табе трэба, — кажа ёй чалавек. А яна на ўвесь кірмаш:

— Ты чаго прывязаўся да майго воза? Прывезла твой молат, дык яшчэ лаешся!..

Усчалася сварка. Прыбегла паліцыя.

— Што тут здарылася? Чалавек кажа, што ён падвёз бабу, а баба бубніць, што яна яго падвезла. Вядома, усе заступаюца за бабу, бо кавальскі молат не для жаночых рук. Хацелі ўжо гаспадара ў астрог валачы.

Давай ён маліца, хрысціцца і плакаць:

— I не сніў, — кажа, — і не думаў, што такая напасць прычэпіцца!..

Зарагатала тут баба і злезла з воза.

— Глядзі, чалавеча, помні, што я па дарозе табе казала, бо завуць мяне — Напасць. Сказала так і знікла, як скрозь зямлю правалілася.

Крыніца: http://skarby.in/napasc.html