РАГАЦІНКА
Вясельны атрыбут, які сімвалізаваў дзявоцтва маладой, яе самую, маладога, іх яднанне. Лакальныя назвы гільца, рагацінка. Уяўляла сабой невялікае дрэўца, дакладней яго верхавінку або галінку, зімой – сасны або елкі, летам – яблыні, вішні, грушы, каліны. Е. рабілі ў маладой і маладога або толькі ў маладога, утыкалі ў адмыслова спечаны хлеб, у некаторых мясцовасцях – у каравай або спец. Падстаўку з дрэва. Упрыгожвалі рознаколернымі стужкамі, невялікімі букецікамі з каляровай паперы, каліны, аўса, барвінку, васількоў, якія прывязвалі да галінак. Нярэдка да галінак прымацоўвалі і васковыя свечкі. Віць (упрыгожваць) Ё. Запрашалі маладых дзяўчат, перад віццём частавалі. Часам віць пачыналі маці або бацька маладых. Рабілі Ё. у суборную суботу перад або пасля рашчынання каравая. У час віцця спявалі спецыяльныя песні, пасля заканчэння віцця патрабавалі выкуп (пачастунак). На працягу ўсяго вяселля Ё. Стаяла на стале перад маладымі. У час абраду звядзення, расплятання касы і надзявання чапца маладой на Ё. Запальвалі свечкі. Пасля падзелу каравая Ё. Разрывалі. Ё., зробленую ў хаце маладога, яго дружка, павесіўшы на яе вяночак з руты, прыносіў да маладой.