ДЗЕДАВІЦА

ГАСПАДАР-ВУЖ
Меню сайту
Форма уваходу
Пошук
Сябры сайту
  • Официальный блог
  • Сообщество uCoz
  • FAQ по системе
  • Инструкции для uCoz
  • Статыстыка

    Анлайн усяго: 1
    Гасцей: 1
    Карыстальнікаў: 0

    ГАСПАДАР-ВУЖ

    У лясах водзяцца вужы з залатымі рагамі. К. хто-небудзь, убачыўшы гэтага вужа, зможа паслаць перад ім світку так, каб ён прапоўз па ёй, і скажа: «Вуж малады, скінь рог залаты!» — то вуж скіне адзін са сваіх рагоў.

    Вужа з залатымі рагамі можна; стрэць вясною. У гэты час ён ахвотней за ўсё скідвае свае рогі. У іншую пару, калі нават і сустрэць такога вужа, ён рог не скіне, Нават калі падаслаць світку, то ён, прапаўзаючы, разрэжа яе на дзве часткі.

    Адзін хлопец ішоў сабе каля ракі, ажио бачыць: вужы ў Вырай ідуць. Са страху зашыўся пад куст і сядзіць. Бачыць ён, паузе наперадзе Гаспадар вужоў, а на ім карона золатам ззяе!

    Прыпоўз ён да вады, скінуў карону — і ў ваду, а за ім усе вужы, ды пачалі купацца. Хлопец падбег, цап за карону і ўцякаць. Тут усе вужы за ім у пагоню. Гналі, гналі, дык хлопец,; няма рады, карону кінуў, а сам ледзь дахаты прыбег. А каб не кінуў, то пэўне не хадзіў бы ўжо па свеце.

    Крыніца: http://mifijslavyan.ru/stories4/78.htm

    ГАСПАДАР ВУЖ І ДЗЯЎЧЫНА

    Аднойчы пайшлі дзяўчаты купацца на лясную рэчку. Выкупаліся, выйшлі на бераг і пачалі апранацца. Адна з дзяўчат падбегла да свае вопраткі і бачыць: на яе сукенцы аграмадны вуж ляжыць. Схапіла яна галінку і давай яго адтуль зганяць.

    А вуж падняў галаву, паглядзеў на яе і чалавечай моваю кажа:

    — Калі згодзішся выйсці за мяне замуж, дык аддам тваё адзенне. Дзяўчына засмяялася і, не падумаўшы, згадзілася.

    — Добра, — гаворыць, — выйду.

    Пачуўшы гэта, вуж споўз з вопраткі і падаўся ў рэчку. Апрануліся дзяўчаты, заспявалі вясёлую песню і пайшлі ў сваё сяло. Не спявалася толькі той дзяўчыне, нейкая трывога ў яе сэрца закралася. Прыйшла яна дамоў, а сама ўся задуменная.

    Заўважыла гэта маці і пытае:

    — Што з табою, дачушка?

    Расказала дачка ёй, што ля рэчкі здарылася.

    Маці засмяялася ды кажа:

    — Кінь сумаваць, яшчэ такога і на свеце не чуваць было, каб вуж жаніўся з дзяўчынаю.

    Прайшло колькі часу, аж аднаго дня бачаць яны: у бок іхняй хаты паузе аграмадная чарада вужоў, а наперадзе яе — самы найбольшы.

    Прытулілася збялелая ад жаху дзяўчына да матулі, заплакала:

    — Ой, матуля, гэта ж мой суджаны са сваей вясельнаю дружынаю па мяне ідзе!

    Кінуліся яны абедзве ў хату, ды дзверы — на засаўку. Вужы абпаўзлі вакол хаты, але нідзе дзіркі ў хату не знайшоўшы, сабраліся ў гародчыку перад акном і нешта зашыпелі між сабою.

    Раптам адзін з іх скруціўся ў пружыну, узвіўся ў паветра і ўсім целам ударыў у акно. Вылецела яно. Вужы ўпаўзлі цераз выбітае акно ў хату і забралі дзяўчыну.

    Міналі дні і месяцы, праходзілі гады, а пра дзяўчыну і чутак няма. Плакала маці, сумавалі родзічы. Але ж аднаго разу пайшла маці да крыніцы па ваду і бачыць: ідзе яе дачка з дваімі дзецьмі, хлопчыкам і дзяўчынкаю.

    Узрадаваліся яны, у абдымкі кінуліся, цалуюцца, плачуць. А калі ўжо нацешыліся, адна н адну гледзячы, маці і пытае:

    — Дзе твой муж, дачушка, дзе ж ты жывеш?

    — Дома мой муж застаўся, матуля, а жывём мы ў Падводным гаспадарстве.

    — А ці хоць добры твой муж?

    — Добры ён і ласкавы і дзяцей надта ж любіць.

    — А як жа ты цяпер вернется да яго?

    — Зайду на бераг рэчкі і крыкну: «Якуб, выйдзі вазьмі мяне!» Ён выплыве з вады і забярэ нас.

    Пагаварылі яны, пагаварылі, дачка і кажа:

    — Час ужо нам, пойдзем дахаты.

    Маці ж пачала прасіць;

    — Век цябе не бачыла, пабаўся яшчэ хоць крыху. I ўгаварыла дачку з дзецьмі пераначаваць.

    Калі ўсе паснулі, узяла маці сякеру і пайшла на; рэчку. Стала на беразе і крыкнула:

    — Якуб, выйдзі і вазьмі мяне.

    Ускалыхнулася вада, і з яе вынырнула вужачая галава. Маці замахнулася сякераю і — цях! Забушавала рэчка, забурліла, а маці вярнулася дахаты, нікому нічога не сказала ды легла спаць. :;

    Сабралася раніцаю дачка з дзецьмі да мужа вяртацца. Зайшла на бераг рэчкі ды бачыць: акрываўленая галава мужа на хвалях гойдаецца, а далей і ўсё* яго мёртвае цела плавае. Заламала яна рукі, загаласіла, заплакалі дзеці.

    — Жыць мне цяпер удованькай бяздольнаю, — прычытвала, — а вам, дзеткі, сіротанькамі бязроднымі.

    Схілілася да рэчкі, далонню вады з мужавай крывёй пачарпнула, на сябе ды на дзяцей ёю пырснула^; Абярнуліся яны ўсе ў птушак: маці ў шэрую зязюлю/ дачка ў ластаўку, а сын у салаўя.

    Ад таго часу ластаўка і салавей штогод уюць сабе гнёзды і дзетак выводзяць, а шэрая зязюля сабе гняздзечка не ўе, вечнаю ўдавою па лесе кружыць, гукаючы: «Якуб! Якуб!» А ў куванні яе сум па мужу чуваць.

    Крыніца: http://mifijslavyan.ru/stories4/79.htm




    Copyright MyCorp © 2024
    Конструктор сайтов - uCoz