ЛЮЦІНСКІЯ ЭСТЫ

Люцінскія эсты жывуць у Віцебскай вобл., у Люцынскім павеце, у ліку 4387 душ; веравызнання каталіцкага; яны хутка лецізіруюцца, як з прычыны змяшаных шлюбаў з латышамі, так і таму, што ксяндзы не ведаюць па-эстонску, завуць землякамі (Landvolk, эст. maarahvas).

Перасяліліся ў Люцынскі павет 250 гадоў таму назад, у швецкія часы, уцякаючы з Ліфляндыі ад прыгону. Прыслоўе іх падыходзіць да вера-эстонскай групы гаворак; акрамя эстонскай мовы, ведаюць латышскі і беларускі.

Займаюцца хлебаробствам ці сыходзяць на час у бурлакі і на земляныя працы. У мове іх захаваліся цікаўныя міфалагічныя формулы: захаджалае сонца, па іх выразе, адпраўляецца да багоў; чысцейшыя людзі завуцца саксамі - немцамі, але той жа "сакс" з'яўляецца ў слове M?tsa-saks у сэнсе лесуна.

Ёсць у іх маці вады і бацька рыб. Адмысловаму даследаванню падверг Л.-эстаў фіналог О. Калас; гл. сач. яго: "Lutsi Maarahvas" (Гельсингфорс, 1894). Э. В.

Крыніца: http://dic.academic.ru/dic.nsf/brokgauz_efron/63177/%D0%9B%D1%8E%D1%86%D0%B8%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B5